Juror w Konkursie "RADOŚĆ PISANIA"
30.03.2015 r.

Od czasu do czasu wyrażam zgodę na jurorowanie w konkursach poetyckich dla młodzieży. Nie zawsze sie zgadzam na taką pracę, ale te konkursy, które akceptuję, okazują się być dobre.
Ostatnio zostałam poproszona do konkursu organizowanego (bardzo dobrze) przez Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 4 w Bydgoszczy, przez panie bibliotekarki: Beatę Nowaczyk i Beatę Płuciniczak-Motowidło.
Uczniowie mieli zgłosić od jednego do trzech wierszy i samodzielnie zaprezentować je przed jurorami i publicznością złożoną z uczniów i nauczycieli, co ważne, zainteresowanych poezją, a nie "wrzuconych" do świetlicy, by zapełnić krzesełka, co nieraz się zdarza. Zgodnie z regulaminem, jurorzy mieli wybrać dwóch uczniów, w kategorii szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych, by przydzielić za ich najlepsze wiersze: I miejsce i wyróżnienie.
W kategorii uczniów młodszych jury nagrodziło I miejscem NATALIĘ LEPERT, a wyróżnieniem - Zuzannę Burzyńską.
W kategorii uczniów starszych wyróżnienie zdobyła Joanna Tarasińska, a NAJLEPSZYM w całym Konkursie, który zdobył I MIEJSCE okazał się  - 
JAKUB FEREK, 

uczeń Liceum Akademickiego UMK w Toruniu

Wiersze, które zaprezentował "powaliły" nie tylko mnie, jako

przewodniczącą jury, ale tez pozostałych jurorów, a także

zebraną młodzież na sali.

Ponadto, Jakub otrzymał Nagrodę Publiczności i dodatkowo

ode mnie mój zbiór wierszy pt. "Tyle".

Oto jego nagrodzone wiersze:

Jakub Ferek

Pod trupem Jesienina                                                                                     

drzwi zatrzaśnięte

przenikam z wolna

wpływam ku oknu zaśnieżonych bruków

spojrzenie w górę

nas więźniów sklepień

nie pociesza prawda naszych spojrzeń

tańczących w pokoju hotelowym

mieszankę obu śmierci

na ten sznur na te martwe oczy trzeba

spojrzeć z boku z oddali horyzontu

ale człowiek

zawsze jest w świecie

choć świat przemienił się

w obraz świata

czyżbyśmy brnęli w złą stronę

w naszych spojrzeniach przynajmniej

tobie pisane spojrzeć z góry

ja widzę tylko

twoją drogę twoje wiejskie widoki

widoki z okna samotne jak ślady na śniegu

brzozowe lasy

a jednak drążyłeś

odkryłeś Boga i poezję

czemu przeraził cię kształt

czyżbyśmy brnęli w złą stronę

na ten sznur na te martwe oczy trzeba

czasu by śnić o ruinie

i o żegnaniu przyjaciół

*

oni są tacy prości Sergiuszu

co oni robią

większość życia czekają

na lekarzy spokój na zbawienie

nie pytają

o rzeczy kluczowe

ciągle kołują wokół własnych ciał

jak mogę ich doznać

skoro sami nie widzą siebie

co oni robią Sergiuszu

ale ja

co ja robię

przeszywam własne myśli

do szpiku nieprzydatności

leżę mały zwinięty

pod kołdrą ze strachu

odchodzę

odchodzę bez ustanku

ale nie mogę odejść

osuwam się

stopień po stopniu

coraz głębiej w mrok

*

piwnice hotelowe

dobywają swych dźwięków

echem odbiją konwulsje ostatnich kroków

tam echa zmieniają się w okrzyki

te z dołu krzyczą najgłośniej

tych z dołu nigdy nie słychać

wysuwają się

straż przednia naszych nocnych mar

i jaśnieje co wyłania się z mroku

cieniem jest co wychodzi ze światła

- otwórzcie mi stróże anieli

- nie wchodź tu

nie zgłębiaj

- chcę prawdy która da mi

ukojenie dlaczego nie wchodzić

- tu jest prawda której nie chcesz

to na nic

nie zaglądaj tutaj

do naszego nigdzie

- dlaczego odszedł

zsunął się tak gładko ku podłodze

uchylcie drzwi

na choć jedno spojrzenie

- nie wchodź tu

nie zgłębiaj

tego się nie da nazwać

- do dna do dna

a potem jeszcze raz

*

drzwi zatrzaśnięte

przenikam z wolna

wpływam ku oknu zaśnieżonych bruków

tak wielu ludzi

twarze puste spojrzenia

gardła ulic nieme od przemijania

dokoła mnie pustego jak szare ściany

jestem zbędny

ale czy to znaczy

że niepotrzebny

dlaczego mój głos

ginie w strumieniach waszych ciał

ocierających się o litery słowa dusze

lecz ciągle twarze

puste spojrzenia gardła ulic nieme

więźniowie nieba

widać umrzeć przeznaczył wam Pan Bóg

zanika wasz wzrok słuch zrozumienie

otwartość myśli i ran

zostaje instynkt przetrwania

i świadomość śmierci

na nich

wszystko się na nich

buduje na nowo

umierają drzewa zostają lasy

wy las sunący beznamiętnie

nie dacie znaku

waszych krzyków nie ma

nie ma życia od nowa

potrzeba czasu

by śnić o ruinie

to jedyne co wam zostało

te krzyki

to tylko jego zwrotki

wśród ciszy waszych ciał

życie i umieranie

nic nowego

letarg wiecznych kroków

samotne ślady na śniegu

*

o tak teraz rozumiem

twoje mądre spojrzenie

miałeś rację Sergiuszu

nie można wiecznie odchodzić

nie można się wiecznie żegnać

w końcu trzeba podjąć decyzję

to nie kształt cię przeraził

przeraziła cię bezkształtność

nas żywych świętej niepamięci

o tak brniemy w złą stronę

pozostaje nam wybór

między trupim śmiechem a próbą nazwania

teraz myślę że znalazłem drogę

jeśli czegoś nie da się opisać

opisać trzeba to co wokół niego

rozmyte kontury obłędu

a jeśli chodzi o poezję

ona jest zawsze

w stanie umierania

ale nie umiera nigdy

kiedyś podążę twoim śladem

spojrzenie z góry widoki brzozowe lasy

na razie dane mi pozostać

na tym śniegu wśród samotnych kroków

tylko sznur i te martwe oczy

prawda spojrzeń która nie pociesza

zostaną w pamięci

żegnaj przyjacielu do widzenia

teraz dalej w złą stronę

do dna do dna

a potem jeszcze raz

5.03.2015

 Wielki Lot                                                                                                        

Pamięci T. Różewicza

To chyba pierwszy Wielki Lot
skończony na moich oczach

pozioma linia w poziomych chmurach
urwana wydała to samo dudnienie
co przy zderzeniu ze starym dobrym
mieszczańskim dnem
dudnienie pustki
miażdżenie morałów
zgrzyt zakończenia

tak będą kłamać
że wzleciałeś
że stoi wciąż pion i trwa góra pionu
że cię umęczył świat a nie oni

tak też zapomną
piękną opowieść o spadaniu
zawężą różę wiatrów do spojrzenia w górę
i stwierdzania że Patrzysz i że się Uśmiechasz
popłyną może nawet łezki
lecz i one utoną we wspomnieniach
a wspomnienia w przyziemiu

tak sam cię zgubię
zamienię cię w pustkę pustkę w instynkty
zostawię cię przy szlaku jak stary drogowskaz
na który nikt nie patrzy i nie spojrzy

ale pionochwalcy będą mieć rację w jednej kwestii
będziesz górował
nad nami

twój poziomy koniec Lotu
to przecież szczyt
z perspektywy mglistego dna

o tak
oto ostatni Wielki Lot
skończony na moich oczach

24.04.2014

***(Którzy wołacie...)                                                                                     

Którzy wołacie o pokoleniach,
o wyspach skupisk, o tłumów rzekach,
którzy widzicie dusze w przestrzeniach -
spójrzcie choć raz na człowieka.

Którzy wołacie o pięknie, pięknie...
Którzy tworzycie światłem pejzaże,
którzy odległym zioniecie lękiem -
spójrzcie choć czasem na twarze...

Którzy tańczycie w majakach wierzeń,
którzy sławicie kolor i szczegół
za swoje myśli dziękując niebu -
spójrzcie choć raz na to zwierzę.

Kiedy naprzeciw oczom staniecie,
wzrok odrywając od mórz kryształów,
by go przykuło bezbronne ciało -
pojmiecie...

11.02.2015

Jak wspomniałam, wiersze te, a właściwie w pierwszym przypadku, prawdziwy poemat, zrobiły na mnie kolosalne wrażenie. Postanowiłam od razu podzielić się nimi ze znana bydgoską poetką. LUCYNĄ SIEMIŃSKĄ, a ona - natychmiast podzieliła się ze mną swoimi (czytaj: wypisz, wymaluj - moimi) wrażeniami, które pozwoliła mi tu umieścić:

 Dziękuję za przesłane teksty Jakuba. Przeczytałam z prawdziwym zainteresowaniem. Uważam, że są bardzo dobre. Ciekawe poezjowanie, zestawienie słów, puenty. Nie są banalne. Dotyczą tematyki, która bliska jest młodym ludziom, poszukującym swego miejsca w życiu ( ale nie tyko młodym). Są elementy egzystencjalne, refleksyjne, wyrazy buntu przeciwko zastanemu porządkowi świata. Jest poszukiwanie i rezygnacja.

Wiersz rymowany, z zachowaną melodyką, równą ilością sylab (10) w 3 pierwszych wersach, w 4-tych wersach zwrotek (8) , poza ostatnim (3) - urwanym. To urwanie brzmi jak krzyk. Myślę, że to zabieg celowy młodego poety. A jeżeli nie - to wspaniałe wyczucie.

Należy zwrócić uwagę również na rymujące się słowa:
pejzaże - twarze
rzekach - człowieka
wierzeń - zwierzę
pięknie - lękiem
nie są to rymy proste, pospolite. Są to rymy poety.
I jeszcze sposób rymowania : 2x abab, 2x abba

Wiersz "Pod trupem Jesienina" - zawiera wiele obrazów związanych bezpośrednio z życiem Jesienina - śmierć na sznurze, kłopoty z alkoholem, hotel (Hotel Internacjonał w Leningradzie - to tam swe życie tragicznie zakończył Jesienin). Jakże pięknie uchwycony jest moment odchodzenia ku śmierci:

"drzwi zatrzaśnięte

przenikam z wolna

wpływam ku oknu zaśnieżonych bruków"

Wspomnę tylko, że Jesienin zmarł 28 grudnia 1925, rok w tym przypadku nieistotny, ale był grudzień, zima, z pewnością sroga, śnieżna.
Specyficzny klimat zawarty w wierszu. Katastrofizm, poczucie odrzucenia, niezrozumienia, ciągłego poszukiwania, walki z samym sobą, bunt. Natłok myśli prowadzący do samo zaprzeczeń, do ucieczek w świat odrealniony, aż po chorobę psychiczną. Ile tych ucieczek i powrotów może zdarzyć się w trakcie życia?

"miałeś rację Sergiuszu

nie można wiecznie odchodzić

nie można się wiecznie żegnać

w końcu trzeba podjąć decyzję"

Decyzję o zakończeniu tej niekończącej się huśtawki nastrojów, o samobójstwie. Jesienin był typem człowieka niezrównoważonego, depresyjnego, cierpiącego na chorobę alkoholową. Zapewne w swej psychice niejednokrotnie zmagał się z wieloma lękami, fobiami, wyimaginowanym przeciwnikiem. Jakub Ferek wspaniale oddał w swoim wierszu klimat poplątanych ścieżek, zwrotów skłębionych myśli, walki samego z sobą - takiego właśnie Jesienina.

"żegnaj przyjacielu do widzenia

teraz dalej w złą stronę

do dna do dna

a potem jeszcze raz"

Jestem pod ogromnym wrażeniem tego wiersza. Napisanie tak wspaniałego utworu (tematycznie, technicznie,emocjonalnie)  musiało być poprzedzone zgłębieniem wiedzy na temat życia Sergieja Jesienina. Wszystko, co Jakub pisze, to prawda. A styl użyty w wierszu jest wyjątkowo trafiony. Zakończenie - fantastyczne.

No i zakończę niepopularnie - BARDZO MI SIĘ TEN WIERSZ PODOBA. :)

To wielki, rodzący sie talent i obie jesteśmy co do tego zgodne. Warto, by pisał dalej takie intelektualne teksty. Aż chce się czytać i popularyzować.

Poniżej zdjęcia przesłane mi przez Organizatorki, dziękuję: