(21.02.2015)
Rodzę się, rosnę, mam swoje miejsce na ziemi - dom ogród, w którym o każdej wiośnie zakwitają jej okazy,
Rosnę, patrzę, uczę się, doświadczam i cieszę się, że są Rodzice, że mam zapewnione to, co potrzebne, że ciepło, że radość, bliskość, miłość.
I przez chwilę nawet nie przychodzi mi do głowy, że kogoś może zabraknąć. Rodzice są, bo są. I już.
Po raz pierwszy dotarło do mnie, że bliski człowiek może odejść naprawdę, gdy zmarł mój Ojciec (myśl, jak mógł mi to zrobić? targała mną długo, mimo iż byłam już dorosła i oczekiwałam drugiego dziecka (za trzy tygodnie).
Zupełnie nie wpisała się we mnie wielka i nieodżałowana strata (przeżyłam ją wiele lat później), gdy w wieku 18. lat, w ławce szkolnej, zmarła moja siostra. Ot, po prostu - wyszła do szkoły i zmarła.
Byłam mała i tylko pamiętam (nawet słyszę do dziś) szloch mojej Matki i widzę ją, jak latami codziennie chodziła na jej grób, gdzie przesiadywała godzinami. Pamiętam też, jak kazała mi się z nią pożegnać, więc zrobiłam to, co robili inni. Dotknęłam martwej dłoni mojej siostry. Nigdy, przenigdy nie zapomniałam tego paraliżującego zimna, które wtedy poczułam.
Stratę poczuli Rodzice, zwłaszcza Matka, choć płaczącego Ojca widziałam wtedy pierwszy i ostatni raz w życiu.
Po raz drugi dotarło do mnie, że Bliscy odchodzą, gdy zmarła moja Matka. Jej dłoń nie była już taka zimna przy pożegnaniu, ale żałoba moja była potwornie głęboka. Siedziałam na zwolnieniu i dopiero wtedy, tak naprawdę zaczynało do mnie docierać, że BLISCY ODCHODZĄ.
Odchodzą bez pytania, bez przyzwolenia. Odchodzą i już ich nie ma.
Dojrzewam, doświadczam, przyjaźnię się, kocham, oczekuję, tęsknię... Rosną moje dzieci. Dojrzewają i teraz one wraz ze mną żegnają Bliską Osobę, swojego Ojca.
Dotyka nas ból nieprzewidziany, niezasłużony, jak każda śmierć.
I oto dociera do mnie (teraz już zdecydowanie), że... ludzie... mijają, odchodzą bez pożegnania, bez naszej zgody, że oto fakt przemijania jest nieodwracalny i bezdyskusyjny.
Ile jeszcze mi zostało? Ile dni i nocy ile... Jestem na drodze przemijania, odchodzenia, zakończenia...
Co jeszcze mogę zrobić? Co warto zacząć, a czego nie ruszać?
Jak to jest tu i teraz, gdy nie znam dnia ani godziny...
Odchodzimy. Wszyscy. Odchodzimy bez względu na wiek, chorobę, miejsce, zdarzenie. Na zawsze.
I co po nas?
